Ξανά και ξανά.
Σαν ένα κομμάτι χαρτί διπλώθηκα.
Οι τσακίσεις διαδέχονταν η μία την άλλη...
Τσάκιση και πίεση!
Είχα σχήμα.
Απλό κι ασήμαντο.
Διπλωμένος καθόμουν κι ήμουν μόνος.
Οι τσακίσεις δεν είχαν σταματημό.
Έντονες και άριθμες.
Οι πιέσεις ξεπέρασαν τα ίδια τους τα όρια.
Και τότε ήταν που ένα ένα τα κομμάτια άρχισαν να ενώνονται.
Μικρά και μεγάλα.
Το ένα μέσα στο άλλο.
Οι γωνίες καλύπτονταν. Οι ατέλειες εξαλείφονταν.
Το αποτέλεσμα ήταν μοναδικό.
Στολίδι στα μάτια Του!
Ένα στεφάνι πλεγμένο που έφερε δόξα και όχι πόνο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου